Grote watervallen, aapjes en een modeshow
Door: Judith
Blijf op de hoogte en volg Judith
22 Oktober 2018 | Oeganda, Kampala
Toen we even geen fotograaf waren, op een van de middagen vorige week, stonden we bij een groepje kleuters. Kleuters komen eigenlijk alleen in ochtend bij Hands for Hope. De ouders waren ze dus vergeten op te halen. Ze hebben nog een hele tijd gewacht, maar moesten toen van de kleuterjuf toch maar naar huis, waarop vier kinderen van 3 jaar gewoon op weg werden gestuurd om terug naar huis te gaan. Bizar en onvoorstelbaar dat dit gebeurt, vind ik. Je kunt je toch niet voorstellen dat je je driejarige kind even ‘vergeet’ op te halen en dan gewoon maar alleen naar huis laat lopen?! Met de kinderen meelopen schijnt ook geen oplossing te zijn, want ze schijnen vaak niet gehaald te worden en de ouders hebben eigenlijk de plicht hun kind te halen, dus ze moeten dan maar gewoon leren dat hun kind anders dus alleen moet lopen. Dat is het idee. Lastige kwestie. Ik kan er eigenlijk niks aan veranderen, maar het is wel echt vreselijk dat het gebeurd vind ik.
Dinsdag waren we weer in sloppenwijk en tot nu toe hadden de bezoekjes aan de sloppenwijk voor mij telkens losgestaan van de kinderen bij Hands for Hope, omdat ik in de sloppenwijk alleen de ouders zie en kinderen die nog niet bij het project betrokken zijn. Dit veranderde dinsdag doordat de social worker ons de huizen aanwees van twee kinderen die we inmiddels echt een beetje kennen vanuit het afternoon program. Dan wordt het nog wel even veel bizarder en vreselijker dat deze kinderen echt in zulke grote armoede leven. Waar de kinderen altijd zo blij zijn bij ons op het project, zo triest is hun thuissituatie.
Op stage duurde het echt even voor we onze plek konden vinden, maar inmiddels begint het langzaamaan echt te komen. We waren begonnen met ons onderzoek over het pesten en de omgang met elkaar, maar toen kwam er plots toch een vraag uit de organisatie. Ze willen dat we gaan onderzoeken hoe het met alle kinderen gaat bij Hands for Hope, een soort update maken van alle profielen dus. Hands for Hope wil er zo achter komen of er problemen zijn, wat het effect is van Hands for Hope en of er wellicht nog iets verbeterd kan worden. Heel leuk om zo in gesprek te kunnen gaan met heel veel kinderen over hun leven en ze beter te leren kennen.
Op vrijdag was het voor ons al weekend en vertrokken we om 6 uur in de ochtend naar Jinja voor een heel gaaf weekend. Alleen al de rit naar Jinja was gaaf: van de enorme drukte en hectiek van Kampala naar de rustigere buitenwijken, het platteland en zo naar Jinja. We waren op weg om te gaan raften. Toevallig waren we niet de enigen, want een ander deel van de groep studenten in Uganda was er ook, wat het wel extra leuk maakte. Ik geloof niet dat ik helemaal wist waar ik aan begon, iedereen zei wel dat is spannend, maar ik dacht vooral ‘dat lijkt me wel lachen’. Nou het was behoorlijk spannend!
We begonnen de dag met wat oefenen en uit puur enthousiasme leek het me een goed plan helemaal voorin de boot te gaan zitten. Na een keertje omslaan en wat voor- en achteruit gepeddel was het dan tijd voor het echte werk. In de verte hoorden we al heftige watervalgeluiden, dus we kregen allemaal al behoorlijk de zenuwen en dat was niet onterecht!
Aangekomen bij de eerste ‘rapid’ bleek het inderdaad een behoorlijke waterval te zijn, waar je langs twee kanten over het water overheen kon. In het midden was een soort rotspartij, waarachter de onderkant van de waterval wachtte. We begonnen ambitieus, gespannen en gefocust aan onze eerste raft, peddelde zo hard als we konden, maar belandden toch onverhoopt op de rots. We hadden allemaal niet echt tijd om na te denken over wat ons toen te gebeuren stond, want voor we het wisten kiepten we met boot en al van de rots zo’n vier meter naar beneden. Best spannend moet ik zeggen! Uiteindelijk kwamen we gelukkig allemaal weer boven water.
De volgende stroomversnellingen waren meer succesvol. Zo gaaf om dan met zijn allen op zo’n stroomversnelling af te gaan, dan snel in de boot te duiken en dan meters hoge golven op je af te zien komen, daar doorheen te gaan en vervolgens blij en trots te zijn dat je het samen overleefd hebt! Super bizar en gaaf! Daarnaast was de omgeving ook nog fantastisch gaaf, zulke mooie natuur en fantastische watervallen dus (ik moet wel zeggen dat de omgeving me pas echt opviel toen ik de foto’s terugzag, tijdens het raften had ik wel erg veel andere zaken aan mijn hoofd).
Zo gingen we verschillende stroomversnellingen door, waarbij we op gegeven moment helaas weer omkiepten, middenin de stroomversnelling. Dat was een wat minder prettig moment. Iedereen werd allerlei kanten op afgevoerd door het water en van meerdere mensen hoorde ik later dat ze echt even iets te lang onder water waren geweest. Ik zelf belandde naast de boot. Ik kreeg van de instructeurs de instructie het touw wat aan de boot zit vast te pakken en me zo mee te laten slepen (dit gebeurde allemaal in ongeveer 0,1 seconde). Dat deed ik dus maar, waarop ik met boot en al een nieuwe diepte in gesleurd werd, gevolgd door een gigantische golf, waardoor ik een boot en heel veel water boven mijn hoofd had. Iets minder fijn. Ik moet zeggen dat ik gigantisch blij was om weer lucht te hebben daarna.
Nadat iedereen weer terug bij elkaar was gesleept en in de boot was gezet konden we weer verder naar de volgende actie. Ik merkte dat ik het toen eigenlijk alleen nog maar eng vond, omdat ik echt niet meer zo lang onder water wilde zijn zonder adem. Na de volgende stroomversnelling besloot ik dus maar naar de safety boat te gaan (die niet om kan slaan), waar ik gelukkig wel weer kon genieten van de golven en hoe geweldig leuk het varen eigenlijk was.
Toen we eenmaal het einde van de raft hadden bereikt werden we met een soort open vrachtwagen met bankjes (wat me ergens deed denken aan een combinatie van carnavalswagen en bierfiets (omdat er bier was misschien ook?)). Hiermee gingen we over heel hobbelige weggetjes door kleine dorpjes terug naar Jinja, waar we afgezet werden bij een prachtig verblijf aan de Nijl.
De volgende ochtend vonden we het alweer tijd ons op het water te begeven, maar dit keer een stukje rustiger. We gingen varen, waarbij we allerlei vogels, aapjes (jaaa de eerste in Uganda!! (voor mij dan)), grotten en natuur zagen. Een heel mooi tochtje waarbij we afgezet werden bij het centrum van Jinja. Jinja is echt een heel leuk plaatsje. Zo rustig in vergelijking met Kampala. Waar je in Kampala 6 keer moet kijken voor je kan oversteken, kun je in Jinja bijna met je ogen dicht de weg op stappen. In het centrum kwamen we op een hele leuke grote overdekte markt, met allerlei groente, spullen, kleren, alles eigenlijk.
In de avond gingen we naar een modeshow in Jinja, deze werd georganiseerd door onze coach vanuit school in Uganda. Zij heeft hier zelf een project waarbij ze vrouwen uit de sloppenwijk helpt hun eigen bedrijf op te zetten in het maken van kleding. Het was dus ook een modeshow met kleding van deze vrouwen. Heel leuk om bij zo’n lokaal evenement te zijn en geweldig om het enthousiasme te zien van deze vrouwen uit de sloppenwijk over hun kleding die hier gepresenteerd werd bij een modeshow.
Zo, dat was een weer heel lang verhaal. Leuk dat je het helemaal gelezen hebt ;)
-
22 Oktober 2018 - 17:28
Helma:
Wat een prachtige verhalen weer Judith; genieten!!
Alleen dat raften zou ik persoonlijk over willen slaan.
Groetjes, Helma -
24 Oktober 2018 - 06:21
Alex:
Wat gaaf dat raften maar ook wel echt eng!!
Wel weer een geweldige ervaring. :-) -
24 Oktober 2018 - 09:26
Marit :
Kei leuk verslag weer! Heel leuk om zo van jouw avonturen mee te kunnen genieten!!:)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley