Kerstcircus en slingeren in lianen

En dan is het voorbij, de stage bij Hands for Hope in Uganda. Wat een belevenis! Veel gedaan, veel gezocht naar wat we konden doen, veel kinderen leren kennen en veel plezier gehad. De laatste week op stage was best een bijzondere, want de kinderen hadden allemaal geen les meer, maar waren aan het voorbereiden op de kerstviering dus dat was een drukke vrolijke boel. Op dinsdag gingen we mee naar een kerstconcert van de brassband van Hands for Hope. De groep speelde op een soort groot brassband evenement waar allerlei scholen met brassbands van Brass for Africa speelden. Het optreden duurde zo’n 6 uur, waarin solo en groepsoptredens gedaan werden. Waar de kinderen in het begin nog rustig op hun plastic stoel bleven zitten was het aan het einde een soort stoelendans ontstaan, en eerlijk gezegd, ik kan het ze niet kwalijk nemen, ik vond het ook erg lang duren. Als lunch kregen we kip bij het eten, wat een feest voor deze kinderen! Ze waren er echt zo gelukkig mee! Ook kregen ze frisdrank, echt het feest kon niet meer op! Wel echt weer even een schrijnend moment om te zien hoe bijzonder dat voor ze is.

Donderdag ging het feest nog even door; donderdag was de kerstviering bij Hands for Hope zelf. Dat betekende dat de schotten tussen de lokalen uitgehaald waren om zo een grote zaal te creëren waar het optreden kon gaan plaatsvinden. Alle klassen hadden namelijk een optreden voorbereid en ook alle andere ‘groepen’ op school, de brassband, de beatboxclub, de dansgroep, het koor en natuurlijk de circusgroep hadden een optreden voorbereid. Verder was er een DJ uitgenodigd om de dag feestelijk te beginnen en de optredens van muziek te voorzien. Wat als gevolg had dat wij de hele dag in harde muziek met een gigantische bas rondliepen. Om 9 uur ‘s ochtends zou het feest gaan beginnen, maar het zou Uganda niet zijn als dat een paar uur later zou worden, waardoor we rond half 11 echt begonnen. De ouders druppelden in de loop van de dag steeds meer binnen, waardoor we begonnen met zo’n 15 ouders en eindigden met zo’n 150 ouders. Het was mooi en ontroerend om te zien hoe alle ouders zich echt gekleed hadden voor deze viering. Alle moeders hadden echt hun mooiste feestjurk aan. De zaal bood plek aan al deze ouders, maar voor de kinderen was dan helaas geen ruimte meer. Die moesten dus wachten op het schoolplein, wat een hoop geschreeuw en gejoel door de harde muziek heen veroorzaakte (je kunt je dus voorstellen dat het best een luidruchtig geheel was).

Toen de optredens uiteindelijk begonnen, kregen we eerste de optredens van de peuter/kleuterklassen (nursery), wat resulteerde in erg schattige dansjes. Vervolgens kwamen er van de basisschool klassen nog wat dansjes, gedichten en toneelstukken voorbij. Erg bijzonder hier is dat het gebruikelijk is om tijdens optredens naar voren te lopen om de kinderen wat geld of snoep te geven. En dan dus niet na afloop van het dansje, nee midden tijdens het dansje! Erg interessant! Vervolgens was het koor aan de beurt. Dit was het project van een andere Nederlandse vrijwilliger, waar ik en Maike bij geholpen hebben; met vrolijke kerstliedjes, begeleid op ukelele als resultaat. Toen was het tijd voor de lunchpauze waarbij de kinderen, ouders en docenten allemaal een keer vlees kregen omdat het kerstfeest was. Dat was wel echt even een feestje voor iedereen!

Na de lunch kwamen dus de optredens van de andere groepen, waarbij ik vooral erg druk was met de circusgroep. De circusdocenten hadden namelijk spontaan bedacht dat de act die ik had gemaakt korter moest en dat alleen de vier beste (van de zeven) diaboloërs mochten optreden. Daar hebben we dus nog even over lopen discussiëren, ik wil me graag aanpassen aan de cultuur, maar de kinderen hadden zo lang geoefend op het optreden! En het gaat toch niet om wie het het beste kan, maar gewoon omdat je mag laten zien wat je geoefend hebt en om het samen optreden? Maar goed, daar zat dus even een verschilletje in cultuur. Uiteindelijk werd er wel naar mijn standpunt geluisterd, wat erg aardig was! En konden de kinderen gelukkig toch gewoon het hele optreden doen! Ze deden het echt super goed, de zaal was erg enthousiast en ik was heel trots! Ik werd spontaan door een van de docenten nog naar voren gestuurd om ook even met kegels te jongleren (omdat een van de kinderen anders alleen moest), nou toen werd de zaal helemaal wild: een mzungu die kan jongleren!

Tot slot kregen de kinderen die van de nursery naar de primary gingen nog een soort diploma. Het was een uitreiking met officiële zwarte jasjes en mutsen zoals op de universiteit, maar dan voor kinderen van 5 jaar oud ongeveer. Hier is de overgang van kleuterklas naar basisschool dus blijkbaar ontzettend belangrijk! Na afloop hiervan was het feest echt voorbij en was het voor ons dus tijd om van iedereen afscheid te nemen. Zo gek om deze kinderen nooit meer terug te gaan zien en ze hier achter te laten in hun onprettige leefomstandigheden, terwijl mijzelf nu een mooie reis te wachten staat en ik daarna terugkeer naar welvarend Nederland. Dat voelt toch wel echt dubbel. Gelukkig hebben de kinderen wel Hands for Hope, waardoor het ze wel minder slecht zal vergaan. Hands for Hope is echt een mooi project, ze bieden veel kinderen zo veel mogelijk op een hele goede manier. Ik vond het een hele bijzondere ervaring er drie maanden te mogen werken en ervaring op te doen (ook al was het soms ook wel echt een zoektocht naar wat er dan te doen was voor mij).

En dan is het opeens vakantie! Vier weken vakantie met kerst, wat een luxe! De afgelopen dagen hebben we afscheid genomen van onze vrienden, collega’s, studiegenoten in Kampala en inmiddels zijn Maike en ik in Entebbe beland. Dit is een klein plaatsje aan het Victoriameer, waar het vliegveld ook is. Hier hebben we heel vakantieachtig aan het water kunnen zitten en bezochten we een botanische tuin met aapjes en allerlei bijzondere bomen (een Afrikaanse parapluboom, een rubberboom, een xylofoonboom (waarvan dus xylofoon gemaakt wordt), een olifanten appelboom (met een soort mega appels voor olifanten), een wierrook boom (ja waarvan ze wierrook maken dus), een krokodillenboom (met wortels in de vorm van een krokodil) en nog veel meer!). Ook hoorde we dat de eerste Tarzan film ooit op deze plek was opgenomen, wat natuurlijk van ons de vraag tot liaanslingeren veroorzaakte. Onze gids slingerde eerst even vrolijk rond, waarna wij zijn voorbeeld volgden en eigenlijk vooral een hele elegante afsprong van een bergje aarde maakten met een liaan in onze hand. Tarzan heeft een zware baan.

En nu gaat het reizen door Uganda echt beginnen. Vannacht is Maike vertrokken voor haar reis. Heel gek om het samenzijn na zo’n lange periode opeens af te sluiten, maar wat hebben we het leuk gehad en elkaar er doorheen gesleept! Dankjewel Maike en ook alle andere Ugandese/Nederlands-Ugandese vrienden voor de leuke tijd in Uganda!!

Nu komt er een heel nieuw deel van het avontuur! Komende nacht komt Matthijs aan in Uganda en dan gaan we rondreizen. Natuurlijk ga ik eerst Kampala laten zien, Hands for Hope en de sloppenwijk waar we werkten. We zullen nogmaals Jinja bezoeken, naar de Sipi Falls gaan (grote watervallen) en we hebben nog een safari in het vooruitzicht! Allemaal hele leuke plannen dus!

Voor nu alvast een hele fijne kerst iedereen! Tot een volgende blog en alvast tot volgend jaar in Nederland!