Just say: 'stroopwafel'

Het regenseizoen is nu echt begonnen. Men zei dat dat vanaf oktober zou komen, maar ik dacht nog: ‘dat valt mee’. Maar dat was een illusie. Nu regent het hier ongeveer iedere dag een poos, van een kwartier tot een paar uur per dag en behoorlijk hard ook. In Nederland zouden ze code rood afgeven en allerlei paniek gaan zaaien. Hier in Uganda wachten ze gewoon even en gaan dan rustig door met het leven. Grappig is ook dat ze hier helemaal geen weersvoorspellingen hebben. Ze zien wel wat het wordt. Waar in Nederland iedereen altijd zo bezig is met het weer, is dat hier dus echt het tegenovergestelde.

Tijdens zo’n spontane bui bevonden wij ons toevallig aan het zwembad waar wij dinsdag waren omdat het hier Independence Day was en iedereen dus een vrije dag had. Heel gek hoe je nog vol in de zon kan liggen, terwijl je naast je flinke buien ziet naderen met onweer die je al behoorlijk hoort. Het duurde nog verdacht lang voor het ook echt bij ons ging regenen en onweren, maar helaas kwam het wel.

Op woensdag hadden we weer een stagedag waarbij we weer mee gingen helpen met circus. De circusdocenten zetten me maar wat graag in om een trucje aan de kinderen te leren (en dan zelf lekker iets anders te gaan oefenen, dat is nog eens leuk geld verdienen hè?). Ze probeerden zelfs of ik niet alle circuslessen helemaal kon voorbereiden. Maar dat heb ik toch maar even nagevraagd of dat wel de bedoeling was en dat bleek niet zo te zijn (moeten ze toch nog iets doen voor hun geld). Maar inspiratie en ideeën geven, dat mag ik dus wel doen, dus gisteren heb ik wel één truc met de kinderen geoefend, namelijk de halve knoop met diabolo (een knoop die er dus ook weer uit kan). Alle kinderen moesten hiervoor samenwerken en luisteren. Ze hadden namelijk maar een diabolo per duo, moesten luisteren naar mijn uitleg over de knoop en zo de knoop stap voor stap maken. Ik was er verbaasd over hoe geconcentreerd, gemotiveerd en met goede samenwerking ze hiermee aan de slag gingen, waardoor het uiteindelijk ook iedereen lukte de knoop te maken. Vervolgens gingen we aan de slag met acrobatiek. Hier vroegen de kinderen om een truc die ik ze vorige week had geleerd, namelijk de hobbelweg (een iemand ligt op de grond met zijn voeten omhoog, de ander zit op de voeten met zijn voeten in de handen van de onder en in die positie kun je dan ‘hobbelen’ als over een weg). Vooral het hobbelen vonden de kinderen zo grappig dat ze de truc graag weer wilden doen, waar ze dan ook erg veel lol in hadden.

Vandaag hadden we alweer onze laatste dag stage voor het weekend. We werden weer meegenomen in de sloppenwijk. Dit keer niet alleen door de social worker, maar ook door de directeur en oprichter van Hands for Hope. Deze man is zo gepassioneerd en weet zo goed wat hij wil voor zijn bedrijf; hij wil echt het goede doen voor de kinderen en probeert dit constructief te bereiken. Hijzelf is Engels, dat was gelijk merkbaar in het tempo waarop we naar de sloppenwijk liepen. Ugandezen lopen altijd erg traag en ik was daar nu net aan gewend geraakt, dus met de directeur meelopen was even flink doorstappen. Bij de gezinnen was hij ook erg doortastend en probeerde een heel duidelijk beeld te krijgen van de hele gezinssituatie, waarbij hij de moeder het hemd van het lijf vroeg en ook zo het huis binnen stapte. Dit voelt wel als een soort privacy schending, om zomaar van iemand die je niet kent letterlijk alles te vragen. Van de andere kant kan Hands for Hope anders geen kinderen selecteren, want je moet weten wat de situatie thuis is om te weten of je school voor ze moet financieren of dat dat niet nodig is. Hands for Hope wil namelijk echt de allerarmste helpen.

Onderweg naar het volgende huisje zagen we weer een man met een vrachtlading op zijn nek, dit keer van twee, met de opening aan elkaar genaaide plastic zakken van 50 kg met daarin houtskool. Hij liep er dapper mee door, tot de zak knapte en het geheel op de grond viel, erg sneu. Bij het volgende huis liepen de ratten over het dak en bij het laatste huis bleek de man twee vrouwen te hebben van wie hij allebei kinderen had, ook dat is hier heel normaal.

Vanmiddag mochten we het afternoon program leiden, wat we vanaf nu iedere donderdag gaan doen met een afwisselend thema. Vandaag hadden we het met de kinderen over de Nederlandse en Ugandese cultuur. Echt heel leuk om een hele klas Ugandese kinderen ‘Goedemorgen’ te horen zeggen en om dan natuurlijk ook te leren wat het in het Lugandees is, hoewel ik dat nu helaas alweer vergeten ben. Koningsdag en onze fietsenstallingen werden erg indrukwekkend gevonden. Verder was de verbazing dat wij geen olifanten, leeuwen en krokodillen hebben groot. We hebben ook uitgelegd wie Sinterklaas is, maar lieten voor het gemak Piet buiten beschouwing. De kinderen waren erg enthousiast en vertelden ook van alles over Uganda, over de godsdiensten (voornamelijk Christelijk en ook Islamitisch) en over het eten (chapati (soort pannenkoek), rolex (soort omelet achtig in combinatie met pannenkoek), matooke (puree van bakbanaan) en rijst met bonen). Maar het hoogtepunt van enthousiasme werd wel bereikt bij het uitdelen van de stroopwafeltjes, waarbij ze het woord stroopwafel natuurlijk ook even probeerde uit te spreken. Heel leuk om deze kinderen iedere week les te gaan geven! Maar nu eerst even weekend!