Recht over de rotonde en 500 bananen

En dan ben ik opeens alweer drie weken in Uganda. Best gek eigenlijk! Af en toe word ik hier nog wakker en realiseer ik me opeens dat ik in Kampala ben. Vervolgens bedenk ik dan ook nog even dat ik hier ook echt woon, wat al helemaal een gek idee is. Ook als ik onderweg ben begin ik me dat steeds meer te realiseren. Ik herken inmiddels al best wat wegen in Kampala, weet dan ook nog hoe ver het ongeveer naar huis is en hoe we daar moeten komen.

Maar goed. Mijn klamboe bestudeeractiviteiten duurde vorige week langer dan gehoopt waardoor ik pas woensdag weer terug kon naar stage. Heel leuk om dan weer buiten te komen en in Uganda te zijn. Op stage was het in het begin nog wel zoeken naar wat we kunnen gaan betekenen. Het is een hele goede organisatie en om te zien wat ze allemaal doen is indrukwekkend (zoals ik reeds al vele malen hier eerder heb verteld). We vonden het alleen wel lastig zelf een manier te vinden om een bijdrage te kunnen gaan leveren aan het project. Daarom hebben we na een tijdje zelf een plan bedacht wat we willen gaan uitvoeren en wat dan ook gelijk helemaal prima was. We kwamen tot het plan doordat we zagen dat kinderen elkaar hier heel veel hard slaan, dat ze naar elkaar schreeuwen en niet echt een andere manier lijken te weten om aan elkaar aan te geven dat ze iets niet willen. Ook leraren zeggen hier niks van. Daarom hebben we bedacht eerst eens te gaan onderzoeken hoe docenten, medewerkers en kinderen hier kijken naar omgang met elkaar en dat we vervolgens een korte training gaan maken en geven over omgang met elkaar.

We waren erg blij dat we een plan hadden bedacht, want een vraag vanuit de organisatie hoef je hier niet te verwachten. Alles is goed, alles kan en als je de rest van je stage op een stoel zou verblijven zonder iets te doen zouden ze het ook oké vinden (heel fijn, maar we voelen ons ook allemaal graag een beetje nuttig toch?). Gelukkig vonden ze het een goed plan, dus daar gaan we ons de komende tijd op richten, naast dat we de social workers blijven helpen (met wiskundeles, de sloppenwijk in gaan en dat soort gevarieerde dingen) en natuurlijk circus blijven doen met de kinderen!

Afgelopen woensdag mochten we weer circus doen met de kinderen. Aangezien deze kinderen totaal niet gewend zijn les te volgen en ik eerst wat persoonlijk contact wilde maken, had ik tot nu toe de kinderen zelf laten oefenen waarbij ik bij iedereen langs ging om trucs uit te leggen en met ze te kletsen. Deze keer had de social worker andere plannen. Het leek hem een goed idee om iets als groep te gaan doen (wat me inderdaad heel leerzaam lijkt voor deze kinderen, maar wel lastig). Hierdoor kreeg ik dus spontaan de taak even Chinese bordjes les te gaan geven (terwijl de door de school betaalde circusdocenten aan de kant zaten (heel bijzonder allemaal, maar ja, Uganda)). Dus ik ging daar maar het beste van maken! Ik heb geprobeerd met zijn allen iets te doen, waarbij het lukte om de bordjes aan elkaar door te geven in een kring, al ging dit wel even anders dan in Nederland: met veel Lugandees geschreeuw en gepraat tussendoor (héél handig ingrijpen ook als je die taal zelf niet spreekt) en onrustige kinderen. Maar goed, ze zijn even samen bezig geweest.

Op vrijdag hadden we een intervisiebijeenkomst met de hele groep studenten die in Uganda zit. Hierdoor konden we een weekend hebben met de hele groep samen. Wat fijn om van al je medestudenten te horen dat iedereen op stage moet wennen en om het enthousiasme over Uganda te delen! Naast heel veel eten met zijn allen, konden we dus ook wat leuke bezienswaardigheden gaan zien in Kampala. Zo kwamen we bij het Mengo Palace, het paleis van de koning van Buganda (heel ingewikkeld, in Uganda heb je, naast een president, dan weer verschillende koninkrijken en zo). Voor het paleis lagen twee rotondes, waar bij beide ook midden over de rotonde een doorgang was (recht over de rotonde). Daar mocht niemand overheen, behalve de koning, want die moest altijd rechtdoor kunnen gaan (dat vond ik een erg leuk feitje). Bij datzelfde paleis zijn de martelkamers van Idi Amin. Echt naar om daar te staan en te horen wat daar allemaal gebeurd is. Echt een niet te bevatten idee dat op de plek waar je staat honderdduizenden mensen zijn overleden op een vreselijke manier.

Vervolgens gingen we door naar een vrolijkere plek. We bezochten de Gadaffi National Mosque, waar wij met hoofddoek en rok allemaal naar binnen mochten. Een ontzettend groot en mooi gebouw. Wij hebben ons laten vertellen dat het momenteel de op één na grootste moskee van Afrika is. Wat wel gek is hier, is dat je in al dit soort gebouwen gewoon foto’s mag maken, dat maakt allemaal niks uit. Na de moskee mochten we de toren die bij de moskee hoort beklimmen. Na 270 treden kwamen we boven en hadden we uitzicht over een heel groot deel van Kampala. We stonden precies tussen de zeven heuvels waar Kampala van origine op is gebouwd en we ontvingen dus ook over iedere heuvel een uitleg, waarvan we geacht werden die te onthouden. Een erg leuk en interessant bezoek!

Met zo’n grote groep blanken zijn, is weer een heel andere belevenis dan met zijn tweeën of vieren. Als groep hoef je echt alleen maar de straat op stappen, een hand op te steken en er verzamelen zich 30 boda’s om je heen. Vervolgens even flink afdingen (want dat is hier helaas echt nodig) en dan ben je zo weer met zijn tienen onderweg naar de volgende maaltijd!

Vandaag begon een nieuwe week op stage, waarbij we weer meegenomen werden in de sloppenwijk om vragenlijsten af te gaan nemen. Vandaag gingen we naar een ander deel van de sloppenwijk wat ik nog niet kende. Het was het net wat betere deel, waar nog wat kleine winkeltjes gevestigd waren: veel kapperszaken, barretjes, winkeltjes met eten en drinken, met schoenen en met geregeld muziek die te hard, krakerig door de boxen schalde. Hier reden ook meer boda’s, vrachtwagens en fietsen met vracht (ondanks het toch ontzettend hobbelige zand). Van zo’n vrachtwagen werd voor onze ogen een vracht bananen, van ik schat zo’n 500 bananen, op de schouders van een man gehesen. Ik heb niet gezien of hij het volhield hiermee ook echt te gaan lopen.

Leuk is dat mensen in Uganda, ook in de sloppenwijk, zo vrolijk en vriendelijk zijn. Daar heb ik echt zo veel respect voor. Ook de kinderen zijn allemaal zo blij (en al helemaal als ze een blanke zien). Het blijft wel echt heel schrijnend om de situatie te zien waarin ze leven. Regelmatig tref je ook een bloot kind van nog geen jaar aan, die met een snottebel onder de neus en overal vliegen in het zand zit. Vaak hebben ze dan ook een opgeblazen buikje en laatst zag ik ook een kind met een enorm uitstulpsel op zijn buik. Echt ontzettend zielig.

Wat dat betreft zijn de contrasten hier zo groot. Zo zit je nog te eten in een leuk restaurant met je klasgenoten en de dag daarna loop je weer tussen de armoede van de sloppenwijk. Bizar, maar heel bijzonder om het allemaal te zien en mee te mogen maken.