Diabolo in het Lugandees

Hoe bizar en verwonderlijk hier alles ook is, toch begin ik hier langzaam te wennen. Aan het naar rechts kijken als je gaat oversteken en daarna pas naar links (nou gaat dit nog niet altijd goed en moet ik regelmatig wegspringen voor een boda). Aan auto’s met laadbakken volgestouwd met gigantische zakken met suiker of zand of geen idee eigenlijk, waar dan 6 mensen op zitten die mee deinen over de hobbels van de straat. Aan de groepen boda’s op iedere straathoek, met mannen die je vragend aankijken, toeteren of vragen of je een rit wil, waar je voortdurend nee tegen kan zeggen. Aan alle kindjes die wild enthousiast mzungu roepen. Aan de prijs van bananen op de markt (zodat je niet meer 6x de prijs betaalt, maar gewoon de normale prijs). En ook aan stage!

Gisteren mochten we wederom mee naar de sloppenwijk, waar ik, hoe gek dat ook is, ook aan begin te wennen. Ik kijk al iets minder verwonderd om me heen. Hier gingen we helpen met het afnemen van vragenlijsten. Hands for Hope neemt namelijk een vragenlijst af om te kijken of een kind in aanmerking komt voor het programma. Deze vragenlijst nemen ze in totaal twee keer af. Ze herhalen hem namelijk na een paar maanden om te kijken of de ouder niet gelogen heeft bij de eerste vragenlijst (ouders willen hun kind namelijk best graag gratis naar school). Gisteren mochten wij dus mee deze vragenlijst afnemen, wat leidde tot erg veel spellingsproblemen als het ging om alle Ugandese namen die ik moest opschrijven. Ook mocht ik gaan kijken wat de staat van het huis was, waarop ik opeens in de woning van een Ugandees uit de sloppenwijk stond, met geen idee waar ik op moest letten. Nou bleek er geen elektriciteit, waren er lekken in het dak en was er maar één bed voor het hele gezin zonder klamboe. Nou dat had me dus moeten opvallen, weet ik ook weer waar ik op moet gaan letten. Heel interessant om dit mee te mogen doen.

In de middag gingen we weer aan de slag met circus met de nieuwe mooie circusspullen (en correctie, niet alleen dankzij CircusKunst, maar ook dankzij Zeilmakerij Witte, echt super!). Gelijk toen we gingen beginnen kwam er al een van de jongens van maandag naar me toe gerend die gelijk aan de slag wilde met zijn nieuwe trucs met de diabolo. Alle kinderen gingen weer met vol enthousiasme aan de slag om nieuwe dingen te leren en ik ging ze weer zo veel mogelijk uitleggen. Dat is soms wel lastig, want de kinderen uit het afternoon program zitten niet op school, maar komen alleen in de middag naar Hands for hope, voor eten, wat educatie en activiteiten. Dit heeft als gevolg dat de meesten alleen Luganda spreken, de lokale taal hier. En leg dan maar eens een truc uit. Met veel voordoen kwamen we er en konden ook de Lugandese kinderen een knoop in het diabolotouw om de diabolo leggen en deze ook weer los krijgen (als je begrijpt wat ik bedoel). Ook bleken ze op een school een eenwieler te hebben. De kinderen geloofden niet echt dat ik dat kon, dus dat vroeg om bewijs, dus onder toeziend oog van velen heb ik dat even laten zien. Zelfs een molentje fietsen was mogelijk met een van de kinderen. Tot slot hebben we met zijn allen nog een aantal piramides gebouwd. Ze klimmen hier heel snel omhoog en springen ook allemaal van heel hoog zomaar naar beneden. Maar ze vonden het geweldig om met zijn allen een piramide te bouwen, waar iedereen in kon.

Vandaag was alweer de laatste dag op stage van deze week. In de ochtend gingen we weer meekijken bij de docenten, zo kwamen we ook bij de Special Needs class terecht. Een groot verschil met het Nederlands speciaal onderwijs, maar wel echt heel mooi dat ze hier rekening houden met kinderen die extra zorg nodig hebben en dat ze daar een speciale klas voor hebben. Het was een klein lokaal met twee docenten en 10 kinderen. De problematiek was erg verschillend. Er waren veel kinderen met aandachtsproblemen, een aantal kinderen met een erg laag niveau en een paar kinderen met Syndroom van Down. Ook de leeftijden liepen erg uiteen, van zo’n 6 tot 16 jaar. Met deze kinderen werd gerekend en daarmee een onverschrokken poging gedaan de spanningsboog van deze kinderen tot het absolute maximum te rekken, met niet altijd evenveel effect. De kinderen rekende door rietjes te tellen (en ze in een moment van gebrek aan aandacht als verrekijker te gebruiken). In de klas was, in tegenstelling tot in een Nederlands klas in het speciaal onderwijs, haast geen mogelijkheid tot spelen of ervaren, hier krijgen deze kinderen gewoon les. Maar dus wel aangepast, wat ik mooi vond om te zien!

Later op de dag, na een lunch met bonen en rijst (surprise!)) en een bezoek aan het gat in de grond (met spoelfuntie, hoe hygiënisch!) dat als wc dient, gingen we weer aan de slag met het afternoon program. Hier werden we spontaan ingezet als wiskundedocenten. De kinderen kregen sommen voorgeschoteld door de social worker. Sommigen hadden echt geen flauw benul wat ze daarmee moesten, want de kinderen in het afternoon program hebben dus nooit school gehad. Ze zaten echt naar de sommen te kijken alsof het Chinees op zijn kop en in spiegelbeeld was. We hebben dus zo goed en kwaad als het kon geprobeerd een goede wiskundedocent te zijn.

Nu is het alweer tijd voor weekend, want we zijn op vrijdag vrij! Dus hoog tijd om Kampala verder te gaan verkennen!